Baudrillard 1970’li yılların ortalarında modernitenin ve onunla birlikte anılan emeğin, üretimin, gösteren/gösterilen diyalektiğinin artık bittiğini söyler. Bu son aynı zamanda tarihin ve anlamın da sonunu getiren postmodern bir kırılmadır.

Sergi adını ve teorik yapısını bu kavramdan alarak; post-modernizm(ya da post-kırılma)ile ortaya çıkan fetişizmin ve ötekileşmenin üstesinden nasıl gelineceği gibi doğrudan çıkış ve son odaklı sorular sormak yerine subjelerin şevkle sosyalleştikleri ve katıldıkları bu ihtiyaç sisteminin dayanağı olan arzu stratejilerinin sorgulandığı, arzu dinamiklerinin; madde, üretim ve ihtiyaç sistemleri ile birlikte nasıl daha iyi anlaşılacağı ve tüm bu ideolojik formların tinsel olarak bireyin nasıl içine işlediğine yönelik sorular sormayı hedefleyecektir.

Sunum sanatçılar/eserler arasında yeni (ve belki de sanatçının yorumuna alternatif) köprüler, yeni karşıtlıklar oluşturuyor. Bunun yanında sanatçıların çalıştıkları medyumlar; Baudrillard’ın sorunsallaştırdığı teknoloji (klonlama, kitlesel medya vs.) bağlamında ele alınarak, sanatçıların bu yeni teknolojileri sanat pratiklerinde nasıl işledikleri sorguluyor.